Kto choć raz nie usłyszał: Kiedy dziecko? Kiedy następne? Ty to masz życie, bo nie masz dzieci… czy milion życzliwych rad jak je mieć. Kto nigdy nie czuł się niezręcznie, bo nie wiedział jak zachować się wobec osoby po poronieniu czy nieudanej próbie in vitro? Anna Wietrzykowska, psychoterapeutka i psycholog, stworzyła bardzo ważną i potrzebną książkę, której każde słowo czyta się z ogromnym wzruszeniem. “Niewidzialni rodzice” – premiera już 12 lipca.
Anna Wietrzykowska z czułością i delikatnością uczy empatii i wrażliwości. Pokazuje jak rozmawiać o niepłodności i jak rozmawiać z osobami w procesie niepłodności! PREMIERA 12 LIPCA.
Jakim doświadczeniem życiowym jest niepłodność? 
Jak wpływa na relacje w związku i z otoczeniem: w rodzinie,
w pracy, wśród znajomych?
Jak widzą ją inni i jak postrzegają jej przyczyny?
Jedna na pięć polskich par doświadcza problemu z poczęciem dziecka. A jednak niepłodność to wciąż temat tabu. Często osoby, których dotyczy, czują się wykluczone, a ich bliscy nie wiedzą jak rozmawiać. Osoby, których niepłodność dotyka, to nie tylko pary, które po prostu nie mają dzieci. To pary, dla których dzieci są całym światem, ale w ich świecie są one nieobecne.
To książka nie tylko dla tych, którzy niepłodności doświadczają bezpośrednio, ale i tych którzy spotykają ją wśród bliskich i przyjaciół, bo dla nich może być lekcją wrażliwości i zrozumienia.
Niepłodność to choroba cywilizacyjna i zostanie z nami na długo. Czas zrobić jej miejsce przy wspólnym stole.
Patroni:
Anna Wietrzykowska
Psycholog i psychoterapeuta systemowy w trakcie uzyskiwania certyfikatu seksuologa klinicznego w Polskim Towarzystwie Seksuologicznym. Na co dzień opiekuje się tematyką okołoporodową, wspierając pacjentów w procesie leczenia niepłodności, po doświadczeniach niepowodzeń położniczych (poronienie, martwy poród, terminacja ciąży), w trakcie adopcji prenatalnej (dawstwo gamet/adopcja zarodka) zarówno przed podjęciem tej decyzji jak i po oraz tych, będących na różnym etapie ciąży i po porodzie. W swoim gabinecie porusza także tematy związane z życiem pary po zakończonych staraniach o dziecko (scenariusz niezamierzonej bezdzietności) lub przystępujących do procedury adopcyjnej.
Współpracuje z portalami www.plodnosc.pl i www.poronilam.pl, Stowarzyszeniem In Vitro Bez Granic i Fundacją Pokonać Endometriozę. Jest jednym ze specjalistów, który tworzy artykuły eksperckie dla aplikacji iYoni. Pacjentów przyjmuje online w ramach terapii indywidualnej, terapii par lub konsultacji psychologicznych. W ramach psychoedukacji publikuje na swoich social mediach treści związane z funkcjonowaniem psychicznym pacjentów w czasie swojej trudnej drogi do rodzicielstwa.
Gdzie można znaleźć Annę Wietrzykowską w sieci?
https://www.instagram.com/psycholognieplodnosci/
https://www.facebook.com/psycholognieplodnosci
Rekomendacje:
Weronika Marczuk – prawniczka, aktorka, autorka książki „Walka o macierzyństwo”:
„To kiedy dziecko?” Większość ludzi wciąż nie widzi nic złego w takim pytaniu. A chorych na niepłodność przebywa. I to dla nich takie pytanie jest najbardziej bolesne. Bo niepłodność to prawdziwy problem społeczny, bolesne doświadczenie i trauma.
Bardzo się cieszę, że ten właśnie temat został znakomicie zbadany i przestawiony przez Autorkę w tak wielu aspektach!
Sama przeszłam ogromnie trudną drogę do macierzyństwa, dlatego serdecznie polecam książkę „Niewidzialni rodzice” każdemu kto kroczy w tym kierunku, a nawet bardziej – tym wszystkim, którzy chcieliby nauczyć się nie ranić, a zrozumieć mechanizmy niepłodności i stać się częścią społeczeństwa empatycznego, szanującego każdą odmienność, wspierającego w tak ważnej i wspólnej sprawie.
BOVSKA – piosenkarka, autorka tekstów, ilustratorka
To niezwykle mądra książka, która w sposób wrażliwy i konkretny, prostym językiem, opowiada bardzo wyczerpująco o wielu tematach z jakimi mierzą się osoby będące w leczeniu niepłodności. Żałuję, że nie było jej, gdy sama zaczynałam swoje zmagania z tematem niepłodności i In Vitro. Sądzę, że dzięki tej publikacji można szybciej zrozumieć, że emocje i uczucia, stany psychiczne i myśli które przychodzą do głowy i towarzyszą podczas leczenia, to coś nad czym można pracować i zmieniać. Ta książka pomaga nie tylko zrozumieć siebie, ale daje też narzędzia do tego, by zamiast stawiać mury i odgradzać się od świata w chorobie, budować mosty i przy tym wspierać siebie i życie w zgodzie ze sobą, mimo zmagania. Ta książka to prawdziwy skarb.
Joanna Flis – psycholog, autorka książek
Ludzie, którzy doświadczają niepłodności to ludzie, których cierpienie bywa w wielu przypadkach unieważniane. W ten sposób ich doświadczenia dla wielu z nas pozostają niewidzialne. Dzieje się tak dlatego, że nadal trudno nam uznać niepłodność za chorobę, choć przecież staje się ona w długiej perspektywie źródłem ogromnego bólu a niekiedy permanentnego wstydu, poczucia winy czy osamotnienia. Z tego powodu książka, którą trzymacie państwo w ręku, to ważna pozycja, dzięki której możemy nie tylko spotkać się z realiami życia i potrzebami osób chorujących, co nauczyć się ich właściwie wspierać.
Jacek Masłowski – filozof, psychoterapeuta oraz coach
Niepłodność jest tematem często bagatelizowanym lub tabu. Nie wiemy jak sobie radzić z jej emocjonalnymi skutkami. Ale także trudno jest nam się odnaleźć jeśli taka sytuacja ma miejsce u osób nam bliskich czy znajomych. Ta książka może pomóc w rozbiciu tego milczenia, edukować i dawać nadzieję. Zachęcam do sięgnięcia po jej literaturę, aby zdobyć wiedzę i wsparcie, które mogą pomóc w radzeniu sobie z trudnościami związanymi z niepłodnością.
Krystyna Romanowska – dziennikarka, autorka książek
Niepłodność w Polsce. Nie wypada o niej mówić. A przecież jest to jedyny i najważniejszy problem zdrowotny wśród młodych ludzi – są sprawni, wysportowani, dobrze się odżywiają, tylko nie mogą zostać rodzicami. I jeszcze im się sugeruje, że to coś wstydliwego. Książka Anny Wietrzykowskiej “Niewidzialni rodzice” to niezaprzeczalnie jeden z cenniejszych głosów o tym cywilizacyjnym problemie. Niech przeczytają ją wszyscy.
Katarzyna Skorupska – psycholog, psychoterapeuta
Mimo że kryzys płodności dotyka 20% polskich par, społecznie dopiero uchylamy drzwi do świata, w którym pojawienie się dziecka nie jest oczywistą konsekwencją decyzji o powiększeniu rodziny. Świat ten, pełen meandrów medycznych, trudnych myśli, poczucia osamotnienia, a do tego tęsknoty za kimś, kto w sercu zajął już miejsce, ale nie pojawił się jeszcze fizycznie, doskonale zna i opisuje Ania. Dotyka nie tylko tego, co na pierwszy rzut oka widoczne, ale i tych trudnych głębin – relacji pary zmagającej się z niepłodnością, seksualności, utraty kontroli, zazdrości i ciszy podczas spotkań z bliskimi. Autorka zabiera nas w bardzo uporządkowaną merytorycznie podróż po świecie, w którym jest wiele niewiadomych. Jego opis jest doskonałym źródłem wiedzy o tym, jak być obok, gdy ktoś mierzy się z kryzysem płodności, ale wierzę, że może być też wsparciem, gdy sami mierzymy się z pytaniem „kiedy i czy przytulimy swoje dziecko?”.
Dorota Gawlikowska – psycholog niepłodności, psychoterapeuta
Autorka z delikatnością i troską pisze o doświadczaniu niepłodności jako choroby w kontekście relacji społecznych pary, przekonań osób z niepłodnością, jej wpływu na związek, uczucia czy życie zawodowe pary. W opisywaniu przeżywania niepłodności Anna Wietrzykowska odnosi się również do ciała i sfery seksualnej oraz włącza do rozważań sytuację par jednopłciowych. Jest to próba spojrzenia na problematykę niepłodności z perspektywy systemowej, co jest ciekawe i wzbogacające szczególnie tam, gdzie mowa jest o niepłodności jako jednej
z rodzinnych historii, narracjach wokół obecnych i nieobecnych dzieci oraz wpływie strat doświadczanych przez parę na cały system rodzinny.
Fragment:
“Przywykliśmy do tego, że dzieci po prostu się wokół nas pojawiają. Nie trzeba na nie w sposób szczególny czekać i raczej jest ich za dużo lub zjawiają się w nieodpowiednim momencie życia pary, która dopiero co się poznała lub wzięła ślub. Nie jest to jedyna prawda o początkach istnienia małego człowieka. Bo te początki są różne, ale się o tym nie rozmawia.
Wokół par mających do przebycia trudną drogę, by zostać rodzicami, jest dużo milczenia. Statystyki są nieubłagane – w Polsce jedna na pięć par doświadcza problemu z poczęciem dziecka. Gdzie są ci ludzie? Wszędzie. Są za ścianą, w sklepie, przy świątecznym stole, w biurze. Niełatwo ich zauważyć, bo niepłodność to wciąż temat tabu. Wiąże się z przeżywaniem uczuć, które nie mają społecznego przyzwolenia na wyrażanie – jak wstyd, zazdrość czy gniew.
Osoby od dłuższego czasu starające się o dziecko czują się wykluczone z dotychczasowych relacji. Z kolei bliscy takich par nie wiedzą, jak z nimi rozmawiać, co powiedzieć, a czego lepiej nie mówić. Obie strony są od siebie odgrodzone. Nie musi tak być.
(…)
Życie pary długo starającej się o dziecko jest inne. Czasem ta inność pierwszy raz w życiu oznacza spotkanie z poczuciem bezradności i brakiem wpływu na sytuację. Śmierć, choroby, kataklizmy – to doświadczenia ludzkie, które są poza kontrolą. Bycie po raz pierwszy w takiej sytuacji jest trudne, ponieważ jest nowe i nieprzewidywalne. Dotychczasowe sposoby radzenia sobie z wyzwaniami w życiu, na które mieliśmy wpływ, w sytuacji poza kontrolą nie wystarczają. Mimo realizacji wszystkich zaleceń lekarskich i zaangażowania ze strony pacjenta w proces leczenia może dojść do niepowodzeń. A mimo zajścia w ciążę – do poronienia.
(…)
Paradoks niepłodności jako choroby polega na tym, że choć dotyka sporej części populacji i statystycznie każdy z nas zna lub pozna na pewnym etapie życia pary, u których starania o dziecko przedłużają się, to jest ona kompletnie przemilczana. Brakuje społecznych podpowiedzi, jak rozmawiać z osobami, dla których niepłodność to ważna część życia. To nie są pary, które po prostu nie mają dzieci. To pary, dla których dzieci są całym światem, ale w ich świecie są one nieobecne. Ich brak jest widoczny dla nich, ale niewidoczny dla innych. Jest symbolicznym miejscem przy stole, na którym nikt inny nie może usiąść. Bo jest to ta część życia i ta relacja, dla której para zrobiła dużo miejsca w swojej przestrzeni. Puste krzesło, choć jest puste, to jest zajęte.
Otoczenie pary może mieć trudność, aby spojrzeć na niepłodność w perspektywie choroby. Leczenie dotyczy najbardziej intymnych sfer życia człowieka. Niewiele osób decyduje się mówić o szczegółach bliskim i jest to zupełnie zrozumiałe.
(…)
W naszej kulturze i w naszym systemie edukacji obecne pokolenie pacjentów wychowało się w narracji o tym, jak łatwo zajść w ciążę i jak bardzo trzeba na nią uważać. A że słyszało to przez kilka/kilkanaście lat swojej edukacji, z takimi przekonaniami wchodzi w dorosłość. Większości par poniżej 30. roku życia zajście w ciąże zajmie około sześciu miesięcy. W pierwszym miesiącu starań jedynie ok. 30% par ma na to szansę. Niepłodność, poronienia, przedwczesne porody lub chociażby prawdziwy obraz szansy na poczęcie… to tematy nieistniejące w systemie edukacji. Pary pierwszy raz zderzają się z nimi na etapie dorosłości. Zaczynają googlować, dopytywać i dowiadywać się, doświadczając przy tym rozczarowania i poczucia bycia oszukanym. I jest to bardzo autentyczne przeżywanie na początku tej drogi. Pada pytanie: „Dlaczego nikt nam nie powiedział, że…”. Zamiast tego pojawia się poczucie bycia niewystarczająco kobiecą kobietą lub niewystarczająco męskim mężczyzną. Przekonanie, że wszyscy dookoła z łatwością zachodzą w ciążę, a „my nie”, sprawia, że może pojawić się poczucie wstydu wokół własnej choroby. A tymczasem zajście w ciążę nie jest łatwe, ale o tym się milczy.
(…)
Niepłodność jest chorobą, której towarzyszy duży poziom presji. Para żyje z poczuciem, że każdy cykl, w którym pojawia się miesiączka, jest zmarnowany. Czas ucieka, lata mijają, ceny usług medycznych rosną. Presja wymusza pośpiech, a w pośpiechu dużo trudniej zobaczyć cokolwiek innego. Drugim czynnikiem jest lęk, który także może parze towarzyszyć. On się obawia, że to życie niepłodnościowe będzie już zawsze takie jak teraz, pełne ograniczeń i podporządkowane leczeniu, a ona, że nie zdążą, coś przegapią lub coś ich ominie. Każdy z nich będąc w lęku, widzi sytuację inaczej.
Aby przetrwać trudną sytuację w życiu, człowiek wyposaża się w kolejne zasoby. Podobnie dzieje się w relacji.
Jeśli parę spotyka wzywanie, aby je przetrwać, zaczyna coś robić inaczej. Na przykład u par, które na etapie niepłodności doświadczyły pogorszenia komunikacji między sobą i podjęły próbę zmiany na lepsze, to, co zostało wypracowane, pozostaje i para korzysta z tych zasobów na kolejnych etapach życia, przy kolejnych trudnościach i wyzwaniach, na przykład gdy ostatecznie udaje się zajść w ciążę i przywitać na świecie swoje dziecko. Niekoniecznie powinno się to wydarzać na zasadzie: „Co nas nie zabije, to nas wzmocni”, ale raczej: „Jeśli chcemy to razem przetrwać, a jest nam ciężko, musimy coś zrobić inaczej”. Nie jestem zwolenniczką przekonania o słuszności doświadczania kryzysów w życiu ani przedstawiania ich jako doświadczeń wyłącznie korzystnych dla danej osoby. Zachęcam raczej do zwrócenia uwagi, że adaptacja do trudnej życiowej sytuacji wymusza na nas zmianę, a zmiana ta zostawia nas innych, niż byliśmy. Z tej inności najprawdopodobniej będziemy korzystać w przyszłości, ponieważ to, co się nam przytrafiło, było zbyt trudne, aby tak po prostu, jakby nigdy nic iść dalej.
Kolejną ważną informacją dla pacjentów w trakcie leczenia niepłodności, ale także ich bliskich, jest informacja o tym, że w kryzysie wypływają na powierzchnię te obszary, które były do wymiany już od dłuższego czasu (ale stały się zauważalne właśnie teraz). Równie dobrze w alternatywnej historii ta sama para z tych samych powodów mogłaby trafić na terapię, gdyby miała dzieci (jeśli mówimy o kryzysie w relacji partnerskiej), na przykład z powodu trudności w komunikacji lub różnicy w postrzeganiu wspólnej sytuacji. Niepłodność staje się wtedy tylko zaproszeniem do rozmowy.”
Dodaj komentarz