Z niepłodnością sobie radzę, ale nie umiem poradzić sobie z rozpaczą żony

Nie umiesz poradzić sobie z problemem niepłodności? Kolejna próba zajścia w ciążę znów się nie powiodła, zawiodło in vitro? Nie masz wsparcia albo nie umiesz o nie prosić lub nie wiesz, gdzie go szukać? Napisz do nas – nie zostawimy Cię bez odpowiedzi i pomocy. Nasza skrzynka na listy działa non stop 24 h. 

„Po niepowodzeniu często pojawia się szok i niedowierzanie, taki wewnętrzny zamęt, ponieważ zamiast dziecka rodzi się bezradność i bezsilność. Potem nieubłaganie nadchodzi konfrontacja z rzeczywistością: uświadomienie sobie straty, niosąc ze sobą bunt, gniew, próby targowania się z Bogiem czy losem. Do głowy cisną się kolejne pytania: Dlaczego my?”

Cześć

Na imię mi Michał, mam 29 lat. Zdiagnozowano u mnie oligospermię ekstremalną. Miało to miejsce we wrześniu ubiegłego roku, po 5 latach małżeństwa. Wraz z żoną jesteśmy już po dwóch nieudanych próbach in vitro. Przeżywam to na swój sposób, ale jeszcze mam nadzieję i racjonalność w podejściu do takiego życia, ale…

Mam ogromny problem z żoną. Przeżywa to zdecydowanie gorzej niż ja. Od tamtego czasu jest ciągle smutna, niezadowolona, brak u niej chęci do czegokolwiek. Najgorsze, że nie potrafię jej pomóc, a ponadto i mnie to zaczyna powoli wpędzać w paranoję. Co robić? Pomóżcie.

Michał

Odpowiedzi udzielają specjaliści z Kliniki Leczenia Niepłodności Invicta 

dr Jarosław Niemoczyński, ginekolog, androlog: Być może skuteczna okaże się tu procedura ICSI 

Odnosząc się do poruszonych przez Pana kwestii medycznych, oligoospermia wymaga zazwyczaj przeprowadzenia pogłębionej diagnostyki w celu ustalenia przyczyny zaburzeń. Lekarz po przeprowadzeniu wywiadu i analizie wyników badania nasienia (wykonanego dwukrotnie w odpowiednim odstępie czasu), określa dalszą ścieżkę postępowania.

Diagnostyka może obejmować np. badania hormonalne lub genetyczne. Nieprawidłowości mogą zaburzać proces produkcji nasienia.

W niektórych przypadkach warto rozważyć przeprowadzenie badania ultrasonograficznego, a także ewentualnie biopsji jądra. W zależności od źródła problemu, stosuje się odpowiednie leczenie m.in. chirurgiczne, farmakologiczne.

Dlaczego in vitro zawiodło? Oto przyczyny i to, co musisz zrobić, by się udało

Jeśli nie przynosi ono zamierzonego rezultatu lub nie daje dobrych rokowań, pacjenci mogą zdecydować się na zapłodnienie pozaustrojowe z zastosowaniem dodatkowych procedur zwiększających skuteczność terapii. Plan leczenia jest zawsze ustalany indywidualnie w odniesieniu do potrzeb konkretnej pary pacjentów.

Rozwiązaniem może okazać się pobranie plemników bezpośrednio z jąder i podanie ich bezpośrednio do komórki jajowej (procedura ICSI), jeśli pacjenci rozważają taką opcję – możliwe jest również  skorzystanie z banku nasienia.

dr Jarosław Niemoczyński, ginekolog, androlog, Klinika INVICTA w Warszawie

Aurelia Kurczyńska, psycholog: Sytuacja, w której się Państwo oboje znajdujecie, to bez wątpienia kryzys – czyli sytuacja krytyczna, w której normalne mechanizmy radzenia sobie z trudnościami już nie wystarczają. 

Dwa nieudane podejścia do in vitro, wcześniej zapewne próby naturalnego poczęcia, czyli łącznie kilka lat bezskutecznych starań… to może być bardzo obciążające. Zwłaszcza w sytuacji, gdy pragnienie bycia matką u kobiety jest bardzo silne, kiedy myśl o posiadaniu potomstwa staje się największym priorytetem, a starania o dziecko głównym celem życiowym.

Niepłodność to samotność. To tylko łatwo mówić, że co piąta para ma ten problem

Gdy para decydująca się na rozpoczęcie procesu leczenia nie ujawnia żadnych problemów zdrowotnych, informacja o chorobie takiej jak oligospermia, która uniemożliwia poczęcie dziecka w sposób naturalny, jest z pewnością bardzo trudna. Już w tym momencie rozpoczyna się proces przeżywania straty: pierwszej straty – że nie możemy mieć dziecka w sposób naturalny, tak jak inni, a do tego jeszcze nie da się nas wyleczyć. Później niestety czasem dochodzą następne straty – są to kolejne niepowodzenia w metodach wspomaganego rozrodu.

Napisał Pan: Przeżywam to na swój sposób. I dokładnie tak jest. Chociaż są to bardzo trudne doświadczenia dla obojga partnerów, gdyż zarówno kobieta, jak i mężczyzna przeżywają stratę, to rzeczywiście każde przeżywa ją na swój sposób. Panie smucą się, płaczą, pojawia się anhedonia. I kiedy mężczyzna nie reaguje podobnie, to czasem kobiecie wydaje się, że jej partner nie przeżywa – bo ucieka w pracę, zajmuje się swoimi sprawami, nie płacze.

Rzeczywiście – panowie z reguły okazują mniej uczuć. Nie oznacza to jednak, że zaistniała sytuacja ich nie dotyka. Ich przeżycia często są równie głębokie i silne.

Najwyraźniej tak właśnie dzieje się teraz w Pana związku. Wygląda na to, że Pana żona dość głęboko przeżywa stratę. Tak naprawdę to oboje Państwo – i Pan, i żona – przeżywacie stratę. Żona reaguje jednak faktycznie nieco inaczej. Po niepowodzeniu często pojawia się szok i niedowierzanie, taki wewnętrzny zamęt, ponieważ zamiast dziecka rodzi się bezradność i bezsilność.

Potem nieubłaganie nadchodzi konfrontacja z rzeczywistością: uświadomienie sobie straty, niosąc ze sobą bunt, gniew, próby targowania się z Bogiem czy losem. Do głowy cisną się kolejne pytania: Dlaczego my? Dlaczego akurat nas to spotkało? Czasem pojawia się depresja, całkowite zwątpienie, brak nadziei i jakiejkolwiek motywacji do działania, podobnie jak w przypadku Pana żony. Pozostaje pustka i smutek, a jednocześnie ogromna tęsknota za dzieckiem, którego nie ma.

Do tego dołożyć można uciążliwości związane z samym leczeniem: stymulacją hormonalną, zabiegami, badaniami, trudności z pogodzeniem procesu leczenia z pracą zawodową, lęk o bezpieczeństwo finansowe, czy zmaganie się z presją ze strony otoczenia, czasem rodziców, teściów, którzy czekają na upragnionego wnuczka/wnuczkę.

Sytuacja, w której się Państwo oboje znajdujecie, to bez wątpienia kryzys – czyli sytuacja krytyczna, w której normalne mechanizmy radzenia sobie z trudnościami już nie wystarczają. 

Jednym ze sposobów na rozwiązanie Państwa problemów  jest otwarta wymiana myśli: rozmowa na temat uczuć i emocji związanych z przeżywaniem straty, zachęcenie żony do mówienia o swoich potrzebach i oczekiwaniach w sposób bezpośredni, odnoszący się do konkretnego problemu.

Cała prawda o emocjach w męskiej niepłodności

Warto mówić wprost o sobie, o tym, co się dzieje, o tym, co dla Pana, ale też i dla żony może być trudne. Może się również okazać, iż są to zupełnie inne rzeczy, kompletnie odmienne zmartwienia. Ważne jest, aby walczyć z trudnościami razem, a nie walczyć ze sobą.

Warto zatem szczerze porozmawiać, zadać ważne pytania, wysłuchać tej drugiej strony. Warto byłoby również rozważyć wizytę u specjalisty, który wysłucha i udzieli niezbędnego wsparcia, pomoże przygotować się do kolejnego podejścia tak, aby zwiększyć szanse na uzyskanie upragnionej ciąży.

Aurelia Kurczyńska, psycholog kliniczny, Klinika INVICTA w Gdańsku

Polecamy także:

Gdzie leży granica kontroli w nieustannych staraniach o ciążę

10 sygnałów, które mówią, że nie radzicie sobie z niepłodnością

Mężczyźni często popełniają ten błąd w trakcie leczenia niepłodności

Redakcja Płodność.pl